تأثیرآموزش مهارت ارتباطی به شیوه شناختی رفتاری مذهب محور بر صمیمیت و رضایت از زندگی زوجین

مقدمه: صمیمیت و رضایت از زندگی شالوده استحکام خانواده به شمار می آید. هدف پژوهش حاضر بررسی مهارت ارتباطی به شیوه شناختی رفتاری مذهب محور بر افزایش صمیمیت و رضایت از زندگی می باشد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون، پی گیری و گروه کنترل بوده است. نمونه مورد بررسی شامل 30 زوج است که بر اساس پرسش نامه های صمیمیت و رضایت از زندگی یک انحراف معیار پایین تر از میانگین بودند. همچنین این افراد از لحاظ سن، وضعیت اجتماعی اقتصادی، طول مدت ازدواج و سایر متغیرهای موردنظر پژوهش کاملاً همگون بودند. سپس این زوجین به شیوه تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش طی 10 جلسه تحت آموزش مهارت های ارتباطی مذهب محور قرار گرفتند اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه صمیمیت در ازدواج (miq) بروک و اومن و پرسشنامه رضایت از زندگی دینر بوده است. تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزار spss 16 انجام گرفت. نتایج: نتایج حاصل نشان داد که میان دو گروه آزمایش و کنترل از لحاظ صمیمیت و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0p<). یعنی پس آزمون صمیمیت و رضایت زوجین گروه آزمایشی در مقایسه با پیش آزمون و گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته است. این نتایج به طور معنی داری در دوره پی گیری تداوم داشته است (001/0p<). نتیجه گیری: آموزش مهارت ارتباطی به شیوه شناختی رفتاری مذهب محور سبب افزایش صمیمیت و رضایت از زندگی زوج ها شده است.